Kendimi kirletmemek için söz veriyorum kendime.. Affedememem bu nedenle.. Affetmek büyüklüktür demesin hiç kimse! Affetmek, af dileyen pişmansa büyüklüktür.. Af dileyen 'ben bir hata yaptım ama.............' diye başlayıp lafı uzatıyorsa, sesi senden çok çıkıyorsa ve hiç susmadan konuşuyorsa seni hiç anlamamacasına..sana yaşattıklarının farkında değilse..sen O'nun adına utanırken, o bağıra çağıra konuşup hala yalanlarından kendine kapılar açmaya çalışıyorsa, sen duvarlar örüyorsan içerde.. Dua ediyorsan Tanrı'ya 'n'olur n'olur Tanrım yalan söylemesin, yalvarırım beynimde yarattığım dünyayı mahvetmesin' diye.. ama O ısrarla devam ediyorsa yalanlarını anlatmaya ve dansöz gibi kıvırmaya.. sen utanırsın O'nun adına.. Üzülürsün ama o saatten sonra döktüğün tek gözyaşı O'nun için değildir.. Bilirsin artık değmez, o bir yalancı, o insanlara olan tüm umudunu elleriyle parçalayan sahtekar..O'nun hiç hakkı yoktur hayatta sen en çok O'na güvenip, O'na inanırken ve kendinden bile daha dürüst olduğunu bütün tanıdıklarına ispat etmeye çalışırken hakkı yoktur umudunu yok etmeye.. ve tüm bunları yapmakta kendini haklı gördüyse bir kez yapması gereken tek şey başını ellerinin arasına alıp kızaran yüzünü saklamak olmalıdır!
İşte bu yüzden affedemiyorum ben, utanmadığı için..işlediği suç karşısında zerre pişmanlık duymadığı ve tek derdi anı kurtarmak olduğu için..İlişkiyi kurtarayım derken türlü yalanlarla daha boktan hale getirip 'e artık uzatma' diyecek gücü kendinde gördüğü, 'tamam pişmanım' dediğinde nasıl güveneceğim diye sorarsanız 'bikaç hafta bak işine gelmezse yoluna gidersin' dediği için affedemiyorum!
Affetmek kolay, ama affedemiyorum ben.. affedersem kirleneceğim, affedersem dünya kirlenecek.. Benim küçücük dünyamdaki herşey kirlenecek, yaşama gücü bulamayacağım kendimde.. bile bile tüketeceğim umutlarımı..bile bile öreceğim duvarlarımı, özene bezene.. girmesin hiçkimse.. ben yine mutluluk oyunu oynayacağım ama ışığa kör hiçkimseyi sokmayacağım içeri.. varsın 2buçuk sene gitsin çöpe.. devam edersem bir ömrüm gidecek, çünkü ben gideceğim içimdeki inanca ters düşüp! Herkes gibi olmaktan ne kadar korkuyorsam umudum o kadar azalıyor.. ama olmayacağım, onlardan biri olmayacağım, bundan da ne çıkarmış diyip pişkinliğe vermeyeceğim.. Daha ne kadar kötü olabilir ki insanlar? Daha ne kadar çirkinleşebilir bir aşk? Sanırım en kötüsü buydu..En çok güvendiğim insanın en çirkin yüzünü göstermesiydi.. Daha kaç çirkin yüz tanıyacağım bilmesem de insanların neler yapabileceğini kestirebiliyorum nasıl olsa.. O halde umutlarımı öldürüp tekrar canlandırmak pahasına, yeni hayaller yeşertmek amacıyla gitmeliyim.. Madem her gün ölen umutlarım var hala, umutlar bitmiyor madem, şansım da umutlarım kadar demektir!
Umut etmeniz dileğimle..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder